این دل است یا یاد تو در سینــــــه ام

با تپیــــــدن تا کــــــجا ها رفتـــــه ام

گشتـــــه ام رنجور و بیمار از غمــت

خــــــوار بالین بی مداوا خستــــــه ام

بــــــی وفا بالم شکستی تو چــــــرا

وعهــــــــده های خام تو پا بستــــــه ام

دی درختی گفت به شاخه شاخــــه اش

کــــــــان تبر را ای دریغا دستــــــه ام!

با وجـــودت تار و پود آتش گرفــــــت

بــــی حضورت تا به عقبا سوختــــــه ام

مــــــهر ورزیدم به یارانت حتـــــــی

با کـــــس و ناکس شکیبا ساختــــــه ام

دل شــکارم کردی و زخمی بــــــروح

تا ز دامـــــــــت ای فریبا جستــــــه ام

همچو سنگی من گران بر اصل خویش

جوهــــــــــر انسانیت را هستــــــه ام

بنـــــدهء عشقم نه در بند هــــــوس

اینقـــــــــدر من کبریا بشناختــــــه ام

آه و درد و نالــه را پیمانه نیســــــت

قطــــــره یی بر کام دریا ریختــــــه ام

درز درز آیینــــــه میگوید بــــــــرو

مـــــــن برای نقش فردا زیستــــــه ام

در نبــــرد زندگی بُرد از من اســـت،

عــــــزم راسخ را سپاه پیوستــــــه ام

گرچــــــه کم دانم ز الفاظ بقــــــال

اندکــــی سود، کن مدارا گفتــــــه ام

از اعمـــال خویش چنان غافل مبــاش

گیـــرمش حاصل هر آنچه کِشتــــــه ام

یک دعــــا دارد "ترابی" کعنقریــــب

آیــــــدت راهت هر آنچه رستــــــه ام
------------

~ترابـــــی~

21 ثور 1395
10/5/2016